به گزارش مشرق، طی دهه های گذشته طیف گسترده ای از تجهیزات الکترونیکی قابل کاشت در بدن طراحی و تولید شده که عملکرد اندامهای مختلف نظیر قلب را زیر نظر قرار داده و وضعیت لحظه ای آنها را به اطلاع بیمار و پزشک می رسانند.
اما همواره یک مشکل اساسی وجود داشته و آن چگونگی تأمین اندک الکتریسیته مورد نیاز این نوع تجهیزات است. در سالهای اخیر از ریزدستگاههایی استفاده می شود که ترکیبات سمی در خود داشته و این مسأله می تواند به تهدیدی جدی برای سلامت بیمار تبدیل شود.
به تازگی گروهی از دانشمندان دانشگاه کارنگی ملون وارد عمل شده و پروژه ای را آغاز کرده اند که طی آن باتری مخصوصی تولید می شود که از محیط شیمیایی خاص درون بدن برای تأمین انرژی مورد نیاز خود استفاده می کند.
همچنین در ساختار این باتری از فلزاتی استفاده می شود که بدن همواره به آنها نیاز دارد، از این رو سیستم دفاعی بدن به آنها به عنوان عامل مزاحم نگاه نمی کند.
با توجه به غیرسمی بودن این نوع باتری ها، پیش بینی می شود طی ۵ تا ۱۰ سال آینده نخستین سری از بیماران آنها را بلعیده تا پزشکان خیالشان از در امان ماندن سلامتی استفاده کنندگان راحت باشد.
اما همواره یک مشکل اساسی وجود داشته و آن چگونگی تأمین اندک الکتریسیته مورد نیاز این نوع تجهیزات است. در سالهای اخیر از ریزدستگاههایی استفاده می شود که ترکیبات سمی در خود داشته و این مسأله می تواند به تهدیدی جدی برای سلامت بیمار تبدیل شود.
به تازگی گروهی از دانشمندان دانشگاه کارنگی ملون وارد عمل شده و پروژه ای را آغاز کرده اند که طی آن باتری مخصوصی تولید می شود که از محیط شیمیایی خاص درون بدن برای تأمین انرژی مورد نیاز خود استفاده می کند.
همچنین در ساختار این باتری از فلزاتی استفاده می شود که بدن همواره به آنها نیاز دارد، از این رو سیستم دفاعی بدن به آنها به عنوان عامل مزاحم نگاه نمی کند.
با توجه به غیرسمی بودن این نوع باتری ها، پیش بینی می شود طی ۵ تا ۱۰ سال آینده نخستین سری از بیماران آنها را بلعیده تا پزشکان خیالشان از در امان ماندن سلامتی استفاده کنندگان راحت باشد.
